Bezoek van een Congolese vriend

Paul Mafuka, een vriend uit Congo (en die ook een aanbevelingsbrief stuurde naar FARA tijdens mijn sollicitatie), woonde een vorming bij in Accra. Hij was een van de 30 directeuren van nationale landbouwinstellingen die de FARA vorming voor Senior Management volgde. Hierna volgt een lang interview met hem. Mies en Ludwig zullen hem kennen want hij logeerde bij hen en Philippe zorgde voor een herprogrammering van zijn computer waarvoor hij nog steeds erkentelijk is. Hierboven twee foto's van ons weekendje uit in Kokrobite (uitgesproken op zijn Frans en niet in het Engels).

Paul Mafuka is directeur van het Nationaal Landbouw Instituut in Congo (INERA). In het interview vergelijkt hij de Groene Revolutie die donoren nu willen toepassen op Afrika zoals 30 jaar geleden in Azie gebeurde met noodhulp interventies in de medische sector: de strijd tegen malaria en de strijd tegen HIV/AIDS. Hij heeft sterke twijfels over die aanpak. Men creeert parallelle structuren en men negeert de bestaande (landbouw onderzoeks) instellingen.

Zwempakken verhaal

Ik had voor deze twee meiden hier (de dochter van Jane en de kleindochter van mijn buurman Amadou) zwempakken gekocht. Na het museumbezoek (zie hieronder) stelde ik voor om te gaan zwemmen. Maar Buket en Selima bleken niet over zwempakken te beschikken (de kleine Maimouna heeft dat nog niet nodig). Dus gingen we eerst naar de markt en ze kochten (na zwaar afdingen) hun zwempakken terwijl ik in de auto op Maimouna pastte.

We gingen dan samen met een Amerikaanse buurvrouw en haar mullat dochterje, Sandra genaamd, met zijn allen naar de Labadi beach hotel. Het was een heerlijke namiddag. Ik was hier voor het eerst. Er was geen zon dus geraakte ik niet verbrand. De kleine Maimouna wist niet wat ze met al dat water moest doen en bleeft uiteindelijk heel de namiddag op een veilige afstand van het water. Ze was heel alert opdat we haar niet kwamen halen.

Eens thuis werden de zwempakken aan de draad opgehangen... en toen kwam K.G. (afkorting van Kobina Gyan - de man van Jane - vader van Buket) in beschonken toestand thuis.

Dat was niet de eerste keer. De laatste weken loopt hij er regelmatiger bezopen bij. Aanvankelijk had hij die zwempakken niet zien hangen. Hij riep Buket wakker omdat ze hem moest bedienen. Ze had er voordien voor gezocht dat er eten zou klaar staan. Hij was zogenaamd naar een begrafenis gegaan op een aantal uren rijden van Accra. Ook op de begrafenis van zijn schoonbroer een maand voordien (de 50 jarige broer van Jane) was hij zat.

Er ontstond eerst een discussie over het eten. Maar toen hij die zwempakken zag werd hij kwaad. “Heb ik je toelating gegeven om te gaan zwemmen?” Hij had blijkbaar publiek nodig om zijn ergernis te uiten. Dus ging hij bij buurman Mamadou (er is een klein deurtje tussen onze tuinen). Die ontving net zijn zonen op bezoek en ze probeerden hem te kalmeren door beleefd te luisteren.

Maar toen begon K.G. in het Engels te praten en kon ik dus vanuit mijn kamer meeluisteren... Ik hoorde eerst Buket roepen en dat is niet haar gewoonte. Blijkbaar nam K.G. aanstoot aan de korte maten van de zwempakken. Dat was verbazend want de meiden kozen net de short-modellen uit en geen diepe snee. “But this man can see their buttocks” was het verwijt. Het was interessant om zien want tegelijkertijd klapte K.G. op zijn achterwerk en nog ander non-verbaal geweld. Eigenlijk begon hij vulgair te worden. Ik dacht: “Nou, ik blijf maar rustig in mijn kamer en ik zie wel hoe de dingen evolueren”.

Ik liet buurman Mamadou (70 jaar) de hete kastanjes uit het vuur halen. Uiteindelijk herbergde hij Buket die hij in zijn huis liet slapen om verdere confrontatie te vermijden.

De verdachtmakingen vond ik echter te ver gaand. Toen K.G. ’s ochtends opnieuw kabaal deed op de erf van Amadou (tijdens mijn zondag ochtend ontbijt dan nog ;-) ging ik op de man af en zei hem “en publique” dat hij mijn huis mocht verlaten. Hij had er niets meer te zoeken. Ik wist dat dat voor Jane een opluchting zou betekenen want ze zocht al een paar weken (jaren...) een voorwendsel om hem niet toe te laten op haar werkplaats. Hij weigerde uiteraard en wou diskuteren. Maar tot zijn grote frustratie zei ik dat er niets meer te besprken viel en dat mijn beslissing was genomen.

Labadi Beach Hotel in Accra

Dit kat en muis spel heeft wel de hele dag geduurd... tot ik een reserve sleutel vond en ik de annex kon afsluiten. K.G. was gaan “wandelen” – kroegentocht? Toen hij terug kwam zei hij op een nogal pathetische toon “please spare me”. Ik zei inderdaad dat ik de deur zou opendoen opdat hij kon inpakken en ophoepelen. Ik geloof dat ik wel nog een twee of drietal keren ben moeten gaan dreigen. Eerst was er een onweer. Dan daagde zijn vriend die hem zou komen ophalen niet op. Dan was hij ingeslapen (zijn roes?). Uiteindelijk nam ik zijn gerief en zette die buiten. Hij vroeg nog om zijn onderbroek te verversen... Het werd een rustig maar kordaat afscheid.

Bezoek aan het Nationaal Museum

The National Museum in Accra is the largest and oldest of the six museums under the administration of of the Ghana Museums and Monuments Board.

The museum building was opened on 5th March, 1957 as part of Ghana’s independent celebration. Objects of archeology, ethnography as well as fine art find place in the National Museum building.

Daar krijg je grote honger van...

Cafetaria van het Nationaal Museum

Vive la marieé!

De bruid van de zoon van mijn buurman.

A wedding among the Muslim Haussa community in Accra.

Aanschuiven voor de bijdragen...

Water problemen

Op heel veel plaatsen in Accra zijn er momenteel watertoevoeringsproblemen. Ik liet een tankwagen van de brandweer de twee citernes vullen maar na twee weken waren die al op. Dus besparen op het water door o.a. de wasmachine niet meer te laten draaien en zich zuinig te douchen. Handwas verbruikt veel minder water. Hierna een uittreksel van de wekelijkse berichtgeving van de franse ambassade:

Crise de l’eau
Les coupures d’eau se multiplient dans la capitale. Les éditoriaux du Daily Graphic et du Ghanaian times, le 29 février, reviennent sur cette situation « pathétique ». L’achat de l’eau devient une dépense de plus en plus importante dans un pays où la ressource ne manque pas avec le plus grand lac artificiel au monde. Les équipements d’une soixantaine d’année auraient besoin d’une réhabilitation soulignent les éditoriaux. Le gouvernement s’est chargé du dossier et a rendu public sa nouvelle politique de l’eau. (Ghanaian Times, 28/02/08)

Interview met Ajit Naru en Jacqueline Nyagahima

Hieronder een interview met Ajit Naru (geboren in Mombassa, jarenlang veeteelt onderzoeker in India en nu werkzaam voor de Global Forum for Agricultural Research - gebaseerd in FAO-Rome) en Jacqueline Nyagahima (communicatie specialist Uganda).



Ajit Maru explains why FARA needs a communication strategy. It is one of the steps to improve an organisation.



Jacqueline reflects on the usefullness of the Outcome Mapping concepts such as Boarder partners, Outcome markers and Progress markers for a communication strategy ; she trusts FARA can now better finetune the targets ; she thinks this approach is also usefull for ASARECA.

De crisis van de internationale landbouw organisaties

De internationale voedsel- en landbouworganisaties zitten in de problemen. Voor de eerste maal in decennia staat voedselvoorziening opnieuw centraal op de ontwikkelingsagenda. Verschillende factoren dragen hiertoe bij: klimaatverandering, bevolkingsdruk, de snel groeiende vraag naar melk en vleesproducten en de toenemende land en prijs druk onder invloed van bio-energie (bv. suikerriet voor brandstof ipv voedselvoorzieing).

Klimaat veranderingen zullen de voedselproductie in het Zuiden met 20% doen afnemen temeer dat 12 % van de vruchtbare grond reeds wordt opgeeist voor het verbouwen van bio-energie gewassen. Een aantal alarmerende rapporten eind 2007 voorspellen dat de stijgende voedselprijzen het aantal hongerleidenden zal zien toenemen van de huidige 854 miljoen tot 1,2 miljard in 2025. Niemand lijkt dit te hebben voorspeld. Nationale regeringen verwijten hiervoor de voedsel organisaties (die ze eigenlijk mede beheren) en de internationale organisaties bekritiseren de inertie van nationale regeringen.

Wetenschappers willen meer geld voor een nieuw soort groene revolutie (het ontwikkelen van planten die de toenemende droogte of vochtigheid kunnen weerstaan via genetische manipulatie); industriele groepen springen dit gretig bij maar op commerciele basis (de zogenaamde agri-business zoals Monsanto) ; boeren willen een grotere zelfbeschikkingsrecht (nu zijn ze vaak overgeleverd aan internationale voedselprijzen buiten hun controle) ; en een aantal nieuwe filantropische fondsen (Bill Gates Foundation) willen privé en overheidsagendas laten samensmelten.

2008 wordt een cruciaal jaar. Dit jaar worden er een aantal heel kritische evaluatie rapporten besproken mbt de werking van IFAD (International Fund For Agricultural Development), FAO (Food and Agriculture Organisation), CGIAR (Consultative Group of International Agricultural Research – de verzameling van 15 internationale voedsel onderzoekscentra), het landbouwprogramma van de Wereldbank en de nieuwe strategie van de WFP (World Food Programme). Deze besprekingen zullen een hoogtepunt bereiken in september wanneer de de OESO (Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling) in Ghana samenkomt. De besprekingen rond de “Paris 2005 Declaration on Aid Effectiveness” zouden wel eens kunnen leiden tot het zich terugtrekken in bilaterale reflexen en het zich wenden tot de agri business en nieuwe filantropen ten koste van een multilaterale aanpak.

Het probleem is dat noch regeringen noch hun kabinetten duidelijke taal spreken: vaak zijn het andere medewerkers die de CGIAR vergaderingen bijwonen en de FAO conferenties en de nationale delegaties bij WFP en IFAD zijn weer eens andere personen. De civiele maatschappij die een tegenmacht zou kunnen vertegenwoordigen en op de politieke agenda druk zou kunnen uitoefenen (zoals de vele niet gouvernementele organisaties) besteden momenteel niet genoeg aandacht aan de diepe crisis waarin de internationale voedsel agenschappen zijn beland. Lees verder: Food’s Failed Estates.