Wednesday, March 19, 2008
Bezoek van een Congolese vriend
Friday, March 14, 2008
Zwempakken verhaal

Ik had voor deze twee meiden hier (de dochter van Jane en de kleindochter van mijn buurman Amadou) zwempakken gekocht. Na het museumbezoek (zie hieronder) stelde ik voor om te gaan zwemmen. Maar Buket en Selima bleken niet over zwempakken te beschikken (de kleine Maimouna heeft dat nog niet nodig). Dus gingen we eerst naar de markt en ze kochten (na zwaar afdingen) hun zwempakken terwijl ik in de auto op Maimouna pastte.
We gingen dan samen met een Amerikaanse buurvrouw en haar mullat dochterje, Sandra genaamd, met zijn allen naar de Labadi beach hotel. Het was een heerlijke namiddag. Ik was hier voor het eerst. Er was geen zon dus geraakte ik niet verbrand. De kleine Maimouna wist niet wat ze met al dat water moest doen en bleeft uiteindelijk heel de namiddag op een veilige afstand van het water. Ze was heel alert opdat we haar niet kwamen halen.
Eens thuis werden de zwempakken aan de draad opgehangen... en toen kwam K.G. (afkorting van Kobina Gyan - de man van Jane - vader van Buket) in beschonken toestand thuis.
Dat was niet de eerste keer. De laatste weken loopt hij er regelmatiger bezopen bij. Aanvankelijk had hij die zwempakken niet zien hangen. Hij riep Buket wakker omdat ze hem moest bedienen. Ze had er voordien voor gezocht dat er eten zou klaar staan. Hij was zogenaamd naar een begrafenis gegaan op een aantal uren rijden van Accra. Ook op de begrafenis van zijn schoonbroer een maand voordien (de 50 jarige broer van Jane) was hij zat.
Er ontstond eerst een discussie over het eten. Maar toen hij die zwempakken zag werd hij kwaad. “Heb ik je toelating gegeven om te gaan zwemmen?” Hij had blijkbaar publiek nodig om zijn ergernis te uiten. Dus ging hij bij buurman Mamadou (er is een klein deurtje tussen onze tuinen). Die ontving net zijn zonen op bezoek en ze probeerden hem te kalmeren door beleefd te luisteren.
Maar toen begon K.G. in het Engels te praten en kon ik dus vanuit mijn kamer meeluisteren... Ik hoorde eerst Buket roepen en dat is niet haar gewoonte. Blijkbaar nam K.G. aanstoot aan de korte maten van de zwempakken. Dat was verbazend want de meiden kozen net de short-modellen uit en geen diepe snee. “But this man can see their buttocks” was het verwijt. Het was interessant om zien want tegelijkertijd klapte K.G. op zijn achterwerk en nog ander non-verbaal geweld. Eigenlijk begon hij vulgair te worden. Ik dacht: “Nou, ik blijf maar rustig in mijn kamer en ik zie wel hoe de dingen evolueren”.
Ik liet buurman Mamadou (70 jaar) de hete kastanjes uit het vuur halen. Uiteindelijk herbergde hij Buket die hij in zijn huis liet slapen om verdere confrontatie te vermijden.

De verdachtmakingen vond ik echter te ver gaand. Toen K.G. ’s ochtends opnieuw kabaal deed op de erf van Amadou (tijdens mijn zondag ochtend ontbijt dan nog ;-) ging ik op de man af en zei hem “en publique” dat hij mijn huis mocht verlaten. Hij had er niets meer te zoeken. Ik wist dat dat voor Jane een opluchting zou betekenen want ze zocht al een paar weken (jaren...) een voorwendsel om hem niet toe te laten op haar werkplaats. Hij weigerde uiteraard en wou diskuteren. Maar tot zijn grote frustratie zei ik dat er niets meer te besprken viel en dat mijn beslissing was genomen.
Dit kat en muis spel heeft wel de hele dag geduurd... tot ik een reserve sleutel vond en ik de annex kon afsluiten. K.G. was gaan “wandelen” – kroegentocht? Toen hij terug kwam zei hij op een nogal pathetische toon “please spare me”. Ik zei inderdaad dat ik de deur zou opendoen opdat hij kon inpakken en ophoepelen. Ik geloof dat ik wel nog een twee of drietal keren ben moeten gaan dreigen. Eerst was er een onweer. Dan daagde zijn vriend die hem zou komen ophalen niet op. Dan was hij ingeslapen (zijn roes?). Uiteindelijk nam ik zijn gerief en zette die buiten. Hij vroeg nog om zijn onderbroek te verversen... Het werd een rustig maar kordaat afscheid.
Bezoek aan het Nationaal Museum


The museum building was opened on 5th March, 1957 as part of Ghana’s independent celebration. Objects of archeology, ethnography as well as fine art find place in the National Museum building.
Vive la marieé!
Monday, March 3, 2008
Water problemen
Crise de l’eau
Les coupures d’eau se multiplient dans la capitale. Les éditoriaux du Daily Graphic et du Ghanaian times, le 29 février, reviennent sur cette situation « pathétique ». L’achat de l’eau devient une dépense de plus en plus importante dans un pays où la ressource ne manque pas avec le plus grand lac artificiel au monde. Les équipements d’une soixantaine d’année auraient besoin d’une réhabilitation soulignent les éditoriaux. Le gouvernement s’est chargé du dossier et a rendu public sa nouvelle politique de l’eau. (Ghanaian Times, 28/02/08)
Interview met Ajit Naru en Jacqueline Nyagahima
Ajit Maru explains why FARA needs a communication strategy. It is one of the steps to improve an organisation.
Jacqueline reflects on the usefullness of the Outcome Mapping concepts such as Boarder partners, Outcome markers and Progress markers for a communication strategy ; she trusts FARA can now better finetune the targets ; she thinks this approach is also usefull for ASARECA.
De crisis van de internationale landbouw organisaties

Klimaat veranderingen zullen de voedselproductie in het Zuiden met 20% doen afnemen temeer dat 12 % van de vruchtbare grond reeds wordt opgeeist voor het verbouwen van bio-energie gewassen. Een aantal alarmerende rapporten eind 2007 voorspellen dat de stijgende voedselprijzen het aantal hongerleidenden zal zien toenemen van de huidige 854 miljoen tot 1,2 miljard in 2025. Niemand lijkt dit te hebben voorspeld. Nationale regeringen verwijten hiervoor de voedsel organisaties (die ze eigenlijk mede beheren) en de internationale organisaties bekritiseren de inertie van nationale regeringen.
Wetenschappers willen meer geld voor een nieuw soort groene revolutie (het ontwikkelen van planten die de toenemende droogte of vochtigheid kunnen weerstaan via genetische manipulatie); industriele groepen springen dit gretig bij maar op commerciele basis (de zogenaamde agri-business zoals Monsanto) ; boeren willen een grotere zelfbeschikkingsrecht (nu zijn ze vaak overgeleverd aan internationale voedselprijzen buiten hun controle) ; en een aantal nieuwe filantropische fondsen (Bill Gates Foundation) willen privé en overheidsagendas laten samensmelten.
2008 wordt een cruciaal jaar. Dit jaar worden er een aantal heel kritische evaluatie rapporten besproken mbt de werking van IFAD (International Fund For Agricultural Development), FAO (Food and Agriculture Organisation), CGIAR (Consultative Group of International Agricultural Research – de verzameling van 15 internationale voedsel onderzoekscentra), het landbouwprogramma van de Wereldbank en de nieuwe strategie van de WFP (World Food Programme). Deze besprekingen zullen een hoogtepunt bereiken in september wanneer de de OESO (Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling) in Ghana samenkomt. De besprekingen rond de “Paris 2005 Declaration on Aid Effectiveness” zouden wel eens kunnen leiden tot het zich terugtrekken in bilaterale reflexen en het zich wenden tot de agri business en nieuwe filantropen ten koste van een multilaterale aanpak.
Sunday, March 2, 2008
Burenverhaal
"Langzaam maar zeker stroomt de rechtszaal vol en al snel zijn bijna alle houten bankjes bezet. Dan komt onze advocaat binnen. Het eerste wat hij zegt is dat wij op de bank van de advocaten zitten en dus een ander bankje moeten vinden. Aangezien alles zo’n beetje bezet is, ploffen we op een gammel geval wat tussen twee andere banken in staat.
Cofie zit inmiddels op het advocatenbankje en wenkt Albert. Er is een aantal problemen. Ten eerste is de wet veranderd waardoor de advocaat zelf niet meer de rechter kan uitzoeken. Dit was eerst wel het geval en daardoor was het zeer makkelijk om de uitgezochte rechter wat geld toe te schuiven. Maar dat kan dus niet meer. Lang leve de democratie. Maar Cofie verzekert Albert dat ondanks het gebrek aan ervaring van deze rechter met adoptiecases, het niet zo’n probleem gaat worden, aangezien de rechter een mate is van hem.
Het tweede probleem is echter wel wat lastiger: ze zijn ons dossier kwijt. Ook al is zoiets bijzonder vervelend om te horen, echt verbazen doet het ons niet. Alle dossiers hier zijn met de hand geschreven en als je soms ziet wat voor stapels er bij officiele instanties liggen, dan vraag je je af hoe ze in vredesnaam wel een dossier op tijd op de goede plek krijgen. Cofie beweert dat hij het gisteren heeft afgegeven en gaat op zoek naar degene die het in ontvangst nam. In de boeken staat inderdaad dat ons dossier afgeleverd is.
Inmiddels loopt het tegen negenen en staat iedereen startklaar voor de eerste rechtszaak. We moeten allemaal staan als de rechter binnenkomt en we zien een klein vrouwtje binnentrippelen. Ze verdrinkt zowat achter de hoge tafel waar ze aan gaat zitten. Normaal gesproken worden adoptiezaken altijd als eerste behandeld, omdat je negen van de tien keer met kleine kinderen in de rechtszaal zit. Maar omdat ons dossier er niet is, begint alvast de volgende zaak. Het is weer een heerlijk vaag verhaal over iemand die geld had geleend aan iemand en het niet terug kreeg, maar een deel was toch al teruggekomen. “Nou, als je al een deel terug hebt, wat zeur je dan”, onderbreekt de rechter het relaas van de vrouw. Oeps, we hopen maar dat ze voor ons iets aardiger zal zijn.
Wij wachten niet meer op de rest van het verhaal, want Fynn en Rifau hebben er genoeg van om in de bedompte zaal te zitten. We gaan buiten op een bankje zitten. Aangezien alle deuren en ramen wijd openstaan, kunnen we nog steeds af en toe wat opvangen.
Dan verschijnt Cofie weer met een dame die ons dossier blijkt te hebben. Het probleem is nu om er tussen te komen, want adoptiezaken worden binnensdeur afgehandeld en niet in de courtroom. Wij blijven buiten zitten en bereiden ons alvast voor op uitstel van onze zaak. Maar Cofie komt al weer naar buiten en wenkt ons: we moeten naar binnen. Net als bij Fynn lopen we naar het kleine kamertje achterin in de courtroom. Hetzelfde bankstel staat er nog, net als het bureau met de twee stoelen ervoor. Ook nu nemen we weer plaats op de bank.
Cofie laat er geen gras over groeien en begint meteen de zaak uiteen te zetten. Hij vertelt in een paar zinnen wie wij zijn, waar we werken en dat wij Rifau willen adopteren. “Rifau?” vraagt de rechter. “Dat is niet de naam die in het dossier staat. Hier staat Nsiah Adjei.” Ik leg uit dat dat de naam is die hij in het weeshuis heeft gekregen, maar dat wij hem Rifau Adjei gaan noemen. Cofie gaat weer verder. Al met al is hij nog geen vijf minuten aan het praten, maar in die korte tijd wordt hij wel vier keer onderbroken door mensen die binnenkomen en iets van de rechter willen weten. Cofie houdt het daarom maar kort en besluit met dat wij Nsiah Adjei graag willen adopteren.
“Granted”, zegt de rechter. We staan allemaal tegelijk op en bedanken de rechter. Via de achterdeur lopen we naar buiten. Het is weer ongelooflijk. Binnen vijf minuten zijn we officieel de ouders geworden van Rifau. We staan er in eerste instantie wat beduusd bij, maar dan dringt het toch echt door: we hebben er een zoontje bij!" (15/02/2008)
A Nigerian tapestry
Nationality: Nigerian
State of origin: Kogi
The Chief was born October 1, 1919. He is a spiritual leader, artist, herbalist, avid polo player to this day, flutist and film maker. His art is in the collections of the Museum of Modern Art, New York, Queen Elizabeth II, David Rockefeller, and Muhammad Ali.
The medium: Cotton-cord applique on canvas. Hand-spun and herbal-dyed, applied with wheat paste and set by the weight of a heavy slab of stone. Silk in appearance. Can be rolled, like any tapestry or rug for transport. The drawn pattern is often visible on the back.
Referenties:
Besides the obvious representation of reality, an Oloruntoba painting, may however have other functions not included in that particularly western notion. Many are designed with specific purposes in mind: protecting the possessor, warding off malign influences, emblems of good luck or even as curative of specific ailments or weaknesses. Here. For Oloruntoba, each painting is created in response to a specific question, need or problem and contains its own active spirit. Thus works with titles such as For Harmony, Protection Against Jealousy, and Against Sickness are objects to bring down power and invoke the powerful protection of positive forces from the other side. It is for this reason that such paintings are created with vegetable dyes made from herbs andthe roots of traditional plants, their curative effects being dependent both upon the distinctive colours resulting and upon their inherent herbal properties.

Chief Zacheus Olowonubi Oloruntoba (O-láuren-tóba) was born in 1919 in Ogidi, Nigeria and began painting at 15 years old to explain the powerful, lucid dreams he had had since age 12. In Yoruba tradition, as with many cultures worldwide, dreams have particular significance as a means for the dead to communicate with the living and advise them through their daily lives.
Young Zacheus' dreams were so well-known, he became a spiritual mentor and healer in his village. Chief Oloruntoba credits his mother with teaching him how to use his magical gift of dreams and his grandmother with showing him how to paint.
It was not until 1948 that Chief Oloruntoba began working with hand-dyed cords. He would be unknown as an artist for years to come, focusing instead on becoming an herbal doctor and chief. His art, though a very useful tool, was only one small part of his healing practice.
Before he'd reached his teens, young Zacheus had become known throughout Africa for his powerful, lucid, and seemingly clairvoyant dreams. Many of those dreams were recorded and published by the University of California Press as King Marapaka's Dream. The book presents an evocative tale of a young man's apprenticeship in the healing arts and his eventual mastery of magical powers. Today, Chief Oloruntoba continues to work his magic in paintings that sweep the viewer into a phantasmagoric realm of color, vitality, and mystery.
Working with traditional methods and materials, Chief Oloruntoba tra

He is also an internationally known herb doctor. After his Wichita, Kansas exhibition in February and March, 1999, he was invited by a professor of Georgetown University Medical School to lecture and conduct a workshop on herbs and their healing power. The Chief also uses the herbs to dye the fiber which he spins. He feels his art is curative to the viewer.
He is first and foremost a spiritual leader of the Nigerian city of Ogidi, a city of the Kogi State, made up of 300,000 people primarily of the Yoruba tribe. He is next in line to succeed his uncle as King of Ogidi. (His uncle is 117 years old.) Following tradition, he will no longer create art when he is king.
'When western medicine fails,' the artist says, 'many African people return to me for guidance, and after consulting with the oracle I create a therapeutic work especially for them. Sometimes this treatment includes the ingesting of herbs and plants similar to those with which I make their painting. The painting is a visible manifestation, a "spirit" of the treatment they must undergo to heal themselves. Painting, you see, like music, also, has strong magical powers.'
Abiola Oloruntoba, a daughter living and working in Atlanta, is a mortgage broker.

Six African Flute Players for Harmony
Saturday, March 1, 2008
The Ambassador of France
Oh, my dear husband Kweku, we loved eacht other, but God loves you
most. You never called me by my name; you always called me "Maame or Dee".
During the years we lived together in difficult and good times, I found my
husband to be courageous, hardworking, dedicated, loving, caring, non
discriminating and devoted husband. He didn't play with his morning devotion and
his 1st mass service on Sundays. We shared dreams of our future together, that
would be full of promises for us and the rest of the family, that we live in our
own house [in 2008 zou het gezin in hun nieuw huis intrekken], enjoy
blissful moments, sharing loving times and enjoy various parties and social
activties with friends and family. Jacob, our Good Master (Lord) picked you up
Himself. He knows you need everlasting rest; He has therefore called you to come
and have eternal rest. Da, dei freibi, nyinpo ne wo ya, waapem ebi anni besa
okoo." [Our good farther, may your soil rest in perfect peace]
Sunday, February 17, 2008
Trust in god
Maggy is sinds twee jaar getrouwd met de jongste broer van Keji, de man van Jane. Kinsgley en Maggy leerden elkaar kennen op school. Vijf jaar geleden besliste Kingsley op het erop te wagen: hij zou naar Europa migreren. Hij vertelde niemand iets behalve Maggy. Zij hielp hem eerst door een vasten periode van 10 dagen om zich te oefenen tegen de harde beproevingen die hem te wachten stonden. Een vriend van haar vader hielp Kingsley aan een extra 200 EURO om de reis te bekostigen maar tegen 100 % rente. En dan was Kingsley plots vertrokken. Drie weken later belde hij Maggy op vanuit Tripoli om te melden dat hij na een lange tocht door de woestijn dichterbij het beloofde land was geraakt. “De Arabieren hebben me niet kunnen pakken. Vrieden van me werden verplicht om een goedje te drinken zodat ze diarhee zouden krijgen en het geld dat ze in hun aars hadden verstopt af te geven”.
Twee maanden later zat hij op een boot richting Italie. Hij kwam er God zij dank heelhuids toe in tegenstelling tot vele honderden die ook de oversteek in het verleden hebben gewaagd maar in de Middenlandse zee zijn verdronken. Hij had gehoopt om in Italie bij een oudere broer te kunnen intrekken maar die zag dat niet zitten. Gelukkig wist Maggy hem te vertellen dat hij beroep kon doen op een ouder Ghanees koppel dat al jaren in Italie woont. Na twee wacht jaren kreeg Kingley het vluchtelingen statuut. Sindsdien werkt hij in een kaasfabriek. Hij wordt door zijn baas sterk gewaardeerd omdat hij bereid is om overuren en moeilijk werk te doen.
Vermits Kinsley twee jaar geleden zelf niet naar Ghana kon komen heeft Keji hem vertegenwoordigd. Wordt dat bij ons niet “met de hand in het huwelijk treden genoemd"? In juli verleden jaar belde hij Maggy op: “There is a friend of me who is coming to Accra. Can you pick him at the airport?” Maggy was sprakeloos toen Kingsley de luchthaven uitstapte: “I wanted to make a surprise for you”.
Hij bleeft een maand in Ghana en liet Maggy zwanger achter... Zo is er meer kans dat ze op basis van een familie hereniging ook naar Italie zou kunnen komen. Twee jaar voordien werd haar visum door de Italiaanse ambassade geweigerd. Voorlopig woont Maggy in het transit centrum Stepman... Jane heeft haar onder haar hoede genomen omdat Maggy belagerd werd door de zussen van Keji en Kingsley. De zussen wilden dat hun jongere broer zijn neefje naar Italie zou laten komen i.p.v. zijn eigen vrouw. Ze zijn er op een bepaald ogenbik in geslaagd om Kingsley te doen geloven dat ze een relatie had met een vriend van hem. Zonder Maggy te raadplegen heeft hij niet minder dan 5000 EURO, bestemd voor haar reis, overgedragen aan een derde die nu zou moeten instaan voor het paspoort, visum en reisdocumenten van de neef
Daar heeft hij nu spijt van: “I think I was under the spell of some magic of my sisters. I remember they made me drink something when I was in Ghana”. Hij is volledig bij gedraaid onder druk van de vader van Maggy die van plan was zich te laten scheiden en zich te laten aborteren... (wordt vervolgd)
Saturday, February 16, 2008
Reis Kuststreek van Ghana
http://www.flickr.com/gp/14477998@N08/663Lc5
Maandag 24/12/2007
Kakum National Park: Canopy walk, gevolgd door tour of the medicinal plants
Overnachting: ANOMABU BEACH RESORT
E anomabo@hotmail.com
Inexpensive. Camping, or 11 bungalows, clean and simple with shared shower and toilet facilities, located right on a clean, calm beach. Lovely atmosphere for families with an open-aired restaurant overlooking the ocean.
Woensdag 26/12/2007
Bezoek aan Elmina
Donderdag 27/12/2007
Bezoek aan ANKASA Forest Resource Reserve: bamboo "cathedral"
Vrijdag 28/12/2007
BIRIWA BEACH HOTEL
Zaterdag 29/12/2007
Terug naar Accra
Maandag 31/12/2007
Nieuwjaar in Winneba: Spektakel/competitie "Fun dressing"
Overnachting bij
Familie CHARTEY in Winneba